Όλα ξεκίνησαν σαν όνειρο…

Όλα ξεκίνησαν σαν όνειρο… Το καλοκαίρι ήρθε ο Αλέξης Κούγιας σαν μεσσίας με το κότερό του και όλη η φθιωτική γη ξεδιπλώθηκε μεμιάς μπροστά του. Ο κόσμος ανέκτησε την χαμένη του αισιοδοξία και όλοι πλέον μιλούσαν για μεγάλα πράγματα. Μπαλάρα, ποδόσφαιρο επιπέδου, παικταράδες, πρωτάθλημα, άνοδος.
Αυτός ο κόσμος γέμισε απ’ άκρη σ’ άκρη το Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο της πόλης στην πρεμιέρα του δευτέρου ομίλου της Γ’ Εθνικής με τον Παναιτωλικό. Κόσμος που είχε να ανέβει τα ασύμμετρα, μαρμάρινα σκαλιά του γηπέδου για χρόνια. Κόσμος που περίμενε την άνοδο της ομάδας με τα «κυανόλευκα» στην Β’ Εθνική.
Η κορυφή σιγά σιγά απομακρύνονταν και άρχισαν τα τερτίπια. Ποιος πληρώνει, ποιανού χρωστάμε, που πάνε τα λεφτά, από πότε είναι τα χρέη, εγώ λαχείο, εσείς βλαχολεβέντες… Πράγματα που άκουγε ο λαός της Λαμίας σε επανάληψη και που ορέγονταν σαν ξαναζεσταμένο φαγητό. Και για να… πάει κάτω ήπιε και το πιο πικρό ποτήρι με τη γέννηση του Θεανθρώπου.
Περί τα Χριστούγεννα λοιπόν ο Αλέξης Κούγιας, σαν υπέρμετρος φαν του «θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα φύγω», διέλυσε τη Λαμία! Καλώς έφυγε αφού και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές του χόρτασαν κουτόχορτο. Έτσι απλά πήρε και οκτώ παίκτες μαζί του (για να… συνεχίσει τις ισοπαλίες στην Πάτρα) αφήνοντας το ρόστερ των «κυανόλευκων» με 12 ποδοσφαιριστές. Και έτσι απλά από Θεός, έγινε αποδιοπομπαίος τράγος.
Τότε η Λαμία δεν κατέβηκε να αγωνιστεί σε δύο παιχνίδια. Κι αν με τον Παναιτωλικό ήταν μακριά και δεν την είδε κανένας, στο εντός έδρας ματς με τον Πυρσό Γρεβενών και οι πέτρες ράγισαν! Όσοι είδαν την φιλοξενούμενη ομάδα παραταγμένη στο κέντρο του ΔΑΚ με την γηπεδούχο να λείπει –λόγω έλλειψης παικτών- έγιναν μάρτυρες της πιο μαύρης σελίδας στην πολύχρονη ιστορία της ομάδας.
Με μια κίνηση ματ, μέσα σε λιγότερο από δέκα μέρες, ανέλαβε καινούριο διοικητικό συμβούλιο, προσλήφθηκε καινούριος προπονητής, το ρόστερ γέμισε με 31 (!) νέους ποδοσφαιριστές και ο κόσμος χαμογέλασε και πάλι, αφού είδε για μια ακόμη φορά την ελπίδα να αναγεννιέται, όπως η πρώτη ομάδα του νομού από τις στάχτες της. Ξυπνήσαμε απ’ τον εφιάλτη και όλα ξεκίνησαν και πάλι σαν όνειρο…
Το αποτέλεσμα δεν ήταν ωστόσο το αναμενόμενο. Η Λαμία έπεσε κατηγορία. Κι όμως… Η νεκρόσιμη ακολουθία έγινε το Ιανουάριο. Τότε που λίγο έλειψε οι «κυανόλευκοι» να σβήσουν απ’ τον ποδοσφαιρικό χάρτη και να διαλυθούν. Τότε που οι παίκτες του Πυρσού Γρεβενών χαμογελούσαν αμήχανα για τους τρεις ξεκούραστους βαθμούς που κατέκτησαν χωρίς να αγωνιστούν. Τότε που το φόβητρο πέρασε στην ανυποληψία.
Σήμερα δεν είναι ώρα για δάκρυα. Είναι ώρα για μπράβο στους Χαλκιά και Καγκαρά για την προσπάθεια που έκαναν. Είναι ώρα για μπράβο στον προπονητή που ανέτρεψε τα προγνωστικά. Ποιος το είπε πως δεν χτίζονται ομάδες σε δυόμιση μήνες; Ο Λεωνίδας Γαρδικιώτης το έκανε πράξη. Είναι ώρα για μπράβο στους παίκτες που έδωσαν το είναι τους στους αγωνιστικούς χώρους.
Γι’ αυτό και δεν αξίζουν δάκρυα. Η μάχη χάθηκε στο γήπεδο κι όχι έξω απ’ αυτό. Περήφανα και με το κεφάλι ψηλά αποχαιρετά η Λαμία την κατηγορία κι όχι όπως την άφησε ο επαγγελματίας πρόεδρος. Η διοίκηση των Χαλκιά, Καγκαρά και των υπολοίπων δεν χρήζει αναθέματος. Τώρα θα φανεί ποιοι είναι Λαμία στις χαρές και Λαμιάρα στις λύπες. Τώρα χρειάζεται στήριξη η ομάδα για να ξεκινήσουν και πάλι όλα σαν όνειρο…